تو درون تک تک سلول های ِ منی

میان تک تک مفاصلی که برای بوسیدنت خم میشوند

میان لب هایی که برای ِ " دوستت دارم " های ِ آخر شب باز میشوند

میان استخوان پنجه هایی که قد میکشند برای ِ به آغوش کشیدنت 

میان ِ خونی که میرود و میرود و میرود تا به گونه هایم برسد

و رنگ اناری اش تورا به خنده بیاندازد ..

اصلا استخوان پیشانی ِ من ساخته شده برای ِ تکیه به ترقوه ات ..

اگر باورت نمیشود برویم از دوست داشتنم

یکی از آن عکس های سیاه سپیدی که دکترها جلوی ِ نور میگیرند ، بگیریم ..

برویم ؟.. راستی میشود سرراه مرا هم ببوسی ؟